Τό περιστατικό πού θά διαβάσετε εἶναι αὐθεντικό καί μοῦ τό διηγήθηκε ὁ Ἂγγλος ναυλομεσίτης “Mr G.” τοῦ ὁποίου
κρατῶ τήν ἀνωνυμία γιά εὐνοήτους λόγους. Ὁ συνομιλητής μου ξεκίνησε τήν ναυτιλιακή του δραστηριότητα στό Λονδίνο καί ἐξελίχθηκε σάν ναυτιλιακός ἐπιχειρηματίας στόν Πειραιᾶ, ὃπου ἐγκαταστάθηκε γιά πολλά χρόνια. ‘Η συνομιλία ἒγινε πάνω σέ μία θαλαμηγό ἑνός ἂλλου μεγαλοεφοπλιστοῦ, πού δέν ζεῖ πιά, ἀλλά τά παιδιά του εἶναι ἐπιχειρηματικοί ἀστέρες διεθνοῦς ἐμβέλειας, τόσο στό shipping, ὃσο καί σέ ἂλλους τομεῖς.
Προσκεκλημένοι καί οἱ δύο ἐκεῖνο τό καλοκαίρι, πίναμε τό οὐζάκι μας στό ἀρχοντικό κατάστρωμα τῆς θαλαμηγοῦ, καί ὁ “Mr G.” ἂρχισε νά μοῦ ἀφηγεῖται τό ἀκόλουθο περιστατικό: "Ἢμουν τότε νεαρός ὑπάλληλος στά γραφεῖα τῆς ἑταιρίας Νιάρχου στό Λονδίνο. Έκεῖνο τό βράδυ εἶχα ὑπηρεσία καί θά ἒμενα μέχρι ἀργά τίς νυχτερινές ὧρες. Ἒξω ἒκανε ἓνα διαβολόκαιρο. Βροχή καί κρύο. Αἲφνης χτυπάει τό τηλέφωνο. Τό σηκώνω φυσικά. Καί ἀκούω τήν φωνή τοῦ Νιάρχου. Ἦταν ἰδιόρρυθμη ἡ φωνή του. Μέ ρώτησε ποιός ἢμουν καί τοῦ εἶπα ὃτι ἢμουν ὁ ὑπάλληλος ὑπηρεσίας.
-Ἂκου, παιδί μου. Σέ λίγο θά σοῦ φέρουν ἓνα δέμα μέ κάτι καινούργια ἀκουστικά, πού μόλις κυκλοφόρησαν. Μόλις τά παραλάβεις, νά μοῦ τά φέρης ἀμέσως ἐδῶ. Τώρα.
-Ποῦ "ἐδῶ" κ. Νιάρχο;
-Στήν Ἑλβετία.
Καί κλείνει τό τηλέφωνο. Ἐγώ ἒμεινα ἐμβρόντητος. Νεαρός τότε καί ἂπειρος δέν ἢξερα τί νά κάνω. Ὃμως ἡ ἀπορία μου λύθηκε σχεδόν ἀμέσως. Χτυπάει πάλι τό τηλέφωνο. Ἦταν ὁ διευθυντής τῆς ἑταιρίας.
-Ἂκου, μοῦ λέει, κατέβα κάτω. Σέ περιμένει ταξί. Ὁ ὁδηγός θά στά ἐξηγήσει ὃλα. Καί κλεῖσε τό γραφεῖο.
Κατέβηκα. Τό ταξί, πράγματι, μέ περίμενε. Ἡ βροχή, ἀσταμάτητη. Ὁ ὁδηγός μοῦ γνέφει. Μπαίνω, μοῦ παραδίδει ἓνα συσκευασμένο κουτί, "γιά τόν κ. Νιάρχο" μοῦ λέει, καί μέ ὁδηγεῖ κατ᾽ εὐθεῖαν στό Χήθροου. Σ᾽ ἓνα ἰδιαίτερο διάδρομο τῶν VIPs μέ περίμενε ἓνα ἰδιωτικό ἀεροπλάνο μέ τούς ἓλικες νά γυρίζουν, ἓτοιμο γιά ἀπογείωση. Πῆγα νά τρελλαθῶ. Τέτοια ὀργάνωση! Μπαίνω στό ἀεροπλάνο, μοναδικός ἐπιβάτης, καί σέ μιάμιση ὣρα προσγειωνόμαστε στήν Γενεύη. Νύχτα καί βροχή κι ἐκεῖ. Μέ παραλαμβάνει μία λιμουζίνα καί μέ ὁδηγεῖ σέ μία ἒπαυλη στά προάστεια.
Κρατῶντας τό κουτί μέ τά ἀκουστικά, χτυπάω τό κουδούνι. Ἒρχεται ἓνας νυσταγμένος μπάτλερ μέ λιβρέα. Μέ ρώτησε τί θέλω καί τοῦ ἐξήγησα.
-Καλά, μοῦ λέει, θά τά δώσω αὒριο στόν κ. Νιάρχο.
-Τί αὒριο, τοῦ λέω. Ὁ κ. Νιάρχος μοῦ εἶπε ὃτι τά θέλει τώρα. Ἒκανα ὁλόκληρο ταξίδι ἀπό τό Λονδίνο γιά νά τοῦ τά φέρω.
Ὁ μπάτλερ μέ κύταξε μέ τό γνωστό ὓφος καί μοῦ εἶπε:
-Ὃταν ὁ κ. Νιάρχος λέει "τώρα", ἐννοεῖ "τώρα". Ἂλλωστε "τώρα" κοιμᾶται.
Καί μοῦ κλείνει τήν πόρτα.
Τί μποροῦσα ἂλλο νά κάνω; Μπῆκα πάλι στήν λιμουζίνα πού μέ περίμενε, μέ ὁδήγησε στό ἀεροδρόμιο, ἐπιβιβάζομαι στό ἲδιο ἀεροπλάνο καί ἐπιστρέφω στό Λονδίνο καί στό γραφεῖο. Ἦταν πιά 4 τό πρωί. Coffee time!
Ὃμως αὐτό τό περιστατικό θά τό θυμᾶμαι σέ ὃλη μου τήν ζωή" κατέληξε ὁ συνομιλητής μου.
Ἐγώ πάντως δέν μπορῶ νά σᾶς διαβεβαιώσω ἂν ὁ Νιάρχος χρησιμοποίησε τελικά τά καινούργια του ἀκουστικά. Πιστεύω πώς ναί. Μιά ἂλλη φορά ὃμως θά σᾶς ἀφηγηθῶ μιά προσωπική ἐμπειρία πού εἶχα μαζί του, πολύ ἐνδιαφέρουσα γιά τήν ἰσχυρή προσωπικότητα αὐτοῦ τοῦ tycoon. Δέν γίνεται ποτέ κανείς μεγάλος τυχαῖα.
Ο ΕΠΙΝΕΙΟΣ