Ὁ Μιχάλης Περατικός ἦταν ἓνας ἀπό τούς πιό ἒξυπνους καί δημιουργικούς Ἓλληνες έφοπλιστές, ἐκ Χίου καί αὐτός ἓλκων τήν καταγωγή (Καρδάμυλα), ἀλλά καί ἀπό τούς πιό δυστυχισμένους,
καθώς ὁ πρωτότοκος γιός του, ὁ Κωστής, συμπαθής σέ ὃλη τήν Ἀκτή Μιαούλη γιά τίς ἱκανότητες καί τό ἦθος του, ὑπῆρξε θύμα τῆς “17 Νοέμβρη”, πού τόν ἐξετέλεσε ἂνανδρα στό κέντρο τοῦ Πειραιᾶ, τό ἀπόγευμα τῆς 18ης Μαΐου 1997.
Ὁ Μιχάλης Περατικός δραστηριοποιήθηκε ἒντονα στήν Ἀκτή Μιαούλη, ἀλλά καί στό Λονδίνο, γιά τήν προώθηση τῶν καλῶς ἐννοουμένων συμφερόντων τῆς ποντοπόρου ναυτιλίας, ὃταν, μετέχοντας σέ ὁμάδα ἐξεχόντων ἐφοπλιστῶν (Ἀντ. Χανδρῆ, Στ. Νταϊφᾶ, Ἀριστομ. Καραγεώργη καί Ν. Νομικοῦ) δημιουργήθηκε μία διάδοχη κατάσταση στήν Ἓνωση Ἑλλήνων Ἐφοπλιστῶν μετά τήν πτώση τῆς δικτατορίας. Ἦταν τότε περίπου πού γνώρισα πιό κοντά τόν Μιχάλη Περατικό σάν πηγή ἐγκύρων πληροφοριῶν γιά τήν πορεία καί ἐξέλιξη τῆς ναυτιλίας. Μιλοῦσε ἁπλᾶ, παρά τήν πανεπιστημιακή του μόρφωση, ἀνέπτυσε ἀκαταμάχητη ἐπιχειρηματολογία καί εἶχε τήν ἱκανότητα νά πείθει καί νά παρακινεῖ τόν βραδυκίνητο δημόσιο ντομέα, ὃτι ἦταν πρός τό συμφέρον τῆς Ἑλλάδος καί τῆς οἰκονομίας της ἡ ἐνίσχυση τῆς ἀνταγωνιστικῆς ἱκανότητος τῆς Ἑλληνικῆς καί ἑλληνόκτητης νναυτιλίας.
Εἶχε ὑψηλό ἠθικό καί πνευματικό ἀνάστημα, εὐστροφία πνεύματοες, ἐργατικότητα στό ἒπακρον, καταδεκτικός, εὐπροσήγορος, ἀλλά καί μεγαλόψυχος, ὃπως ἀπέδειξε, στήν πολύκροτη δίκη τῶν δολοφόνων τοῦ παιδιοῦ του. Ἓνα ἀπό τά πιό δημοφιλῆ του σλόγκαν ἦταν: “Εἲμαστε οἱ ταξιτζῆδες τῶν
ὠκεανῶν” (πού ἐπαναλαμβάνεται συχνά ἀπό τόν νῦν πρόεδρο τῆς ΕΕΕ κ. Θ. Βενιάμη), ἐννοῶντας ὃτι ἡ Ἓλλάδα δέν ἒχει ἐθνικές μεταφορές γιά νά διαθέτει τόσο μεγάλο στόλο. Ὡστόσο ἡ χώρα διακρίνεται παγκοσμίως τά μέγιστα ἀπό τούς “ταξιτζῆδες τῶν ὠκεανῶν”, πού συμβάλλουν κατά 5% στήν διαμόρφωση τοῦ ΑΕΠ.
Ἒχω τήν ἐντύπωση ὃτι ἢμουν ὁ τελευταῖος δημοσιογράφος πού ἒδωσε συνέντευξη ὁ Περατικός, λίγο πρίν τήν σύλληψη τῶν τρομοκρατῶν δολοφόνων τῆς “17 Νοέμβρη”. Τόν συνάντησα στό διαμέρισμά του στό Κολωνάκι. Εἶχε γίνει ἡ σκιά τοῦ ἑαυτοῦ του, ἀλλά εἶχε ἀφιερώσει τήν ζωή του γιά τήν ἀνεύρεση τῶν δολοφόνων τοῦ παιδιοῦ του, χωρίς ὃμως νά βρίσκει κάποια ἂκρη, καθώς οἱ ὑπηρεσιακοί παράγοντες τόσο τοῦ Ὑπουργείου Δημοσίας Τάξεως, ὃσο και τῆς Ἀντιτρομοκρατικῆς Ὑπηρεσίας, ἐκτός ἀπό τήν συμπάθειά τους, δέν τοῦ ἒδιναν κανένα στοιχεῖο. Ὃπως μοῦ ἐμπιστεύθηκε τότε, κατά τήν γνώμη του δέν ὑπῆρχε πολιτική βούληση γιά
νά ἀποκαλυφθοῦν οἱ ἒνοχοι. Ἀλλά καί ὃταν ἀργότερα ἐξαρθρώθηκε ἡ ὀργάνωση συμπτωματικά ἀπό τό ἀτύχημα τοῦ Ξηροῦ, ὁ Περατικός οὐδέποτε εἶχε πεισθεῖ ὃτι συνελήφθησαν οἱ πραγματικοί ἒνοχοι τῆς “ἑταιρίας δολοφόνων”,ὃπως τούς ἀποκαλοῦσε.
Στόν ἐπιχειρηματικό τομέα, ὁ Μιχ. Περατικός, ἀφοῦ περιπλανήθηκε ἐπί μία πενταετία σέ χῶρες τῆς Λατινικῆς Ἀμερικῆς (Περού, Νικαράγουα, Οὐρουγουάη) ἀσχολούμενος μέ τό ἐμπόριο ξυλείας, ὃπως ἒκανε παλαιότερα ὁ πατέρας του Κωστής, κατάληξε τελικά στό Λονδίνο καί στεγάσθηκε στό Λονδίνο στό γραφεῖο τοῦ θείου του Μιχ. Μ. Ξυλᾶ. Παράλληλα, μέ τήν μεγάλη ἀνάπτυξη τῆς ἑταιρίας του Pegasus Ocean Services, ἀφοῦ προηγουμένως ἢ καί παράλληλα συνεργάσθηκε ἐπιχειρηματικά μέ μεγάλους ναυτιλιακούς παράγοντες, (ὃπως τόν Ἀγγελικούση, τόν Ξυλᾶ, τόν Λεντάκη, τόν Εὐθυμίου κ.ἂ.), κατέλαβε πολλά διοικητικά ἀξιώματα σέ σπουδαίους ναυτιλιακούς ὀργανισμούς, ὃπως “P @ I Club” (Προστασίας καί Ἀποζημιώσεως) ἒγινε ἀντιπρόεδρος τοῦ Greek Shipping Cooperation Committee, μετέσχε σέ ἑλληνικές Ἑνώσεις κατά Κινδύνων Πολέμου, στήν διοίκηση τῆς ΕΕΕ καί ἀλλοῦ.
Καί ἐνῶ ὃλα πήγαιναν πρίμα, ἦλθε ἡ μεγάλη καταστροφή. Ὁ Περατικός ἀνέλαβε τά πολύπαθα Ναυπηγεῖα Ἐλευσίνος, σέ μιά προσπάθεια νά συμβάλει στήν ἐπενδυτικά γιά τήν ἀνάκαμψη τῆς ἑλληνικῆς οἰκονομίας, ὃπου τοποθέτησε ὡς γενικό ἐκπρόσωπο τῶν μετόχων τόν γιό του Κωστή. Ἀπορῶ, πῶς ἒνας τέτοιος ἒξυπνος ἐπιχειρηματίας δέν ἀντελήφθη ὃτι τά Ναυπηγεῖα Ἐλευσίνος δέν ἦταν βιώσιμη ἐπιχείρηση. Στηρίχθηκε ὃμως στά οἰκονομικά στοιχεῖα πού τοῦ προσκόμισαν. Ὃπως μοῦ εἶπε, ἡ ἀνάληψη τοῦ ναυπηγείου ἦταν ἡ χειρότερη ἀπόφαση τῆς ζωῆς του. Τά στοιχεῖα ἦσαν πλαστά, ἐνῶ οἱ συμβάσεις ἦσαν ἐπιζήμιες. Ἐπί τρία χρόνια ἒκανε ὃ,τι ἦταν δυνατόν γιά τήν οἰκονομική βελτίωση τῆς ἐπιχειρήσεως, ἀλλά εἰς μάτην. Ταυτόχρονα συνάντησε τήν πλήρη ἀδιαφορία τῶν κυβερνώντων. Ἒτσι, καί τήν περιουσία του ἒχασε, ἀλλά καί πλήρωσε τό βαρύ τίμημα αἳματος τῆς δολοφονίας τοῦ πρωτότοκου γιοῦ του.
Ὁ Μιχάλης Περατικός ἒδειξε τήν μεγαλοψυχία του ἀγορεύοντας ἐπί πέντε ὧρες στήν πολύκροτη δίκη τῆς “17 Νοέμβρη”, τά μέλη τῆς ὁποίας χαρακτήρισε ὡς “ἂνανδρους δολοφόνους καί ψυχασθενεῖς”, μολονότι δέν κρατοῦσε μνησικακία γι᾽ αὐτούς, εὐχηθείς τά παιδιά τῶν τρομοκρατῶν νά μή συνεχίσουν τό ἒργο τῶν γονιῶν τους. Ὁ Μιχάλης Περατικός, πού γεννήθηκε στόν Πειραιᾶ τό 1918, ἒζησε μέχρι βαθέως γήρατος (90 ἐτῶν).
Ο ΕΠΙΝΕΙΟΣ