Ἀναμφιβόλως, ὁ πατριάρχης τῶν ἀνά τόν κόσμο μεγάλων Καρδαμυλίων ἐφοπλιστῶν ἦταν ὁ Σταῦρος Λιβανός.
Ἂνθρωπος suis generis. Μέ ἒντονη προσωπικότητα καί προικισμένος μέ τό ταλέντο νά πλουτίζει, μέ τό δικό του πάντα στύλ, χωρίς νά ἐπηρεάζεται ἀπό τά ἂλλα “ἱερά τέρατα” τοῦ ἐφοπλισμοῦ, ὃπως ἦσαν οἱ γαμπροί του Ἀριστοτέλης Ὠνάσης καί Σταῦρος Νιάρχος, μέ τούς ὁποίους μάλιστα δέν συμφωνοῦσε καθόλου ὡς πρός τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο ἀσκοῦσαν τίς ναυτιλιακές τους ἐπιχειρήσεις.
Δόγμα του ἦταν: “Μετρητά καί πλοῖα”. Ἀγόραζε μόνο πλοῖα πού μποροῦσε νά πληρώνει ἀπό τήν τσέπη του. Δάνεια δέν ἒπαιρνε ἀπό τίς τράπεζες. Σήμερα τά περισσότερα πλοῖα τῶν περισσοτέρων Ἑλλήνων ἐφοπλιστῶν ἒχουν μετόχους τίς τράπεζες. Τόν Σταῦρο Λιβανό δέν τόν ἐνδιέφερε ἡ μόδα, οὒτε ἡ λαμπερή ζωή οὒτε ἡ δημοσιότητα. Ἀγαποῦσε μέ πάθος τήν θάλασσα καί τίς ἐπαγγελματικές της προοπτικές. Σέ ἡλικία μόλις 19 ἐτῶν ἦταν ὁ νεώτερος ἀρχιμηχανικός τῆς ἐμπορικῆς ναυτιλίας καί ὁ νεώτερος πλοίαρχος.
“Φτιάχθηκε” κι αὐτός ἀπό τά “100 εὐλογημένα λίμπερτυς” τοῦ Κουλουκουντή (τά SD 14) τῶν Ἀμερικανῶν), ἀλλά ἀπέκτησε μεγάλο στόλο, καταδικό του, πάνω ἀπό 30 πλοῖα. Τό 1940 ἐγκαταστάθηκε στήν Νέα Ὑόρκη καί τό 1946 καί τό 1947 ἒδωσε τίς κόρες του στόν Ὠνάση καί τόν Νιάρχο. Δηλαδή, ἦταν παππούς τῆς Χριστίνας καί τοῦ Ἀλέξανδρου Ὠνάση (ἀπό τήν Τίνα Λιβανοῦ) καί παππούς τοῦ Φίλιππου καί τοῦ ὀρειβάτη Κων. Νιάρχου (ἀπό τήν Εὐγενία Λιβανοῦ. Καί φυσικά, προπάππος τῆς Ἀθηνᾶς). Τόν βίο καί τήν πολιτεία τῶν μεγιστάνων τοῦ πλούτου λίγο-πολύ γνωρίζουν ὃλοι.
Ἐκεῖνο πού ἲσως δέν γνωρίζουν εἶναι ὃτι ὁ Σταῦρος Λιβανός ἦταν…πολύ σφιχτός. Ἒκανε ἀπό παντοῦ οἰκονομίες γιά τίς χειρότερες ἡμέρες. Ἀπεχθανόταν τήν σπατάλη. Ἦταν πολύ οἰκονόμος. Ὃπως ἀφηγήθηκε σ᾽ ἐμένα καί σέ ἂλλους προσκεκλημένους Ἓλληνες δημοσιογράφους πρίν 40 καί πλέον χρόνια στό “Μπῶλτικ” τοῦ Λονδίνου, ὁ μεσουρανῶν τότε ἐφοπλιστής Μίνως Κολοκοτρώνης, ὁ Σταῦρος Λιβανός πού ἒμενε σέ σουΐτα πολυτελοῦς ξενοδοχείου, δέν παρήγγελε ποτέ φροῦτα στό ξενοδοχεῖο. Προτιμοῦσε νά ἀγοράζη μιά σακκούλα μῆλα ἀπό τόν πλανώδιο ὁπωροπώλη καί νά τά τρώη στήν σουΐτα του, γιά νά μή τά…χρυσοπληρώνη στό ξενοδοχεῖο.
Μία ἡμέρα ὁ Λιβανός πληροφορήθηκε ὃτι ἓνας καπετάνιος του στήν Ὀσάκα τῆς Ἰαπωνίας χρησιμοποίησε ταξί γιά νά πάη νά ἐπικυρώσει χαρτιά τοῦ πλοίου στό προξενικό λιμεναρχεῖο. Δουλειά τοῦ καραβιοῦ ἒκανε δηλαδή. Ὁ Λιβανός ἒγινε ἒξαλλος. “Θά μποροῦσε, εἶπε, νά πάρει τό τράμ ἀντί νά πληρώση ταξί”. Ἀμέσως κινητοποίησε τό ἐπιτελεῖο του καί ἒστειλε στόν καπετάνιο τέλεξ, παρατηρῶντας τον αὐστηρά γιά τήν…σπάταλη μετακίνησή του.
Ἀντηλλάγησαν πολλά τέλεξ μέ ἐξηγήσεις, ἐπεξηγήσεις, πού κοινοποιήθηκαν σέ ὃλα τά πλοῖα τῆς ἑταιρίας, καθώς καί συστάσεις, καί τό θέμα ἒληξε. Τότε κάποιος ἀπό τό ἐπιτελεῖο του δικαιολογημένα παρατήρησε: “Κύριε Σταῦρο, ξοδέψατε τόσες ἑκατοντάδες δολάρια γιά τόσα τέλεξ πού στείλατε, ἐνῶ γιά τό ταξί ὁ καπετάνιος πλήρωσε μόνο 4 δολάρια. Ἂξιζε τόν κόπο τέτοια φασαρία καί τόσα ἒξοδα γιά ἓνα μηδαμινό ποσό;”
“Ἂξιζε καί παραάξιζε” ἀπάντησε ὁ σφιχτός Καρδαμυλιώτης “γιατί τώρα, μέ τήν φασαρία πού ἒγινε, κανένας πλοίαρχος ἢ γραμματικός δέν θά χρησιμοποιήσει πιά ταξί στίς μετακινήσεις τους στά λιμάνια τοῦ κόσμου, ὃπου προσεγγίζουν καθημερινά τά πλοῖα μου. Ἒτσι δέν θά ἒχουμε σπατάλες”.