Η ναυτιλία αποτελεί εδώ και δεκαετίες πυλώνα ανάπτυξης και σταθερότητας για την Ελλάδα. Παρά το γεγονός ότι οι Έλληνες εφοπλιστές κυνηγήθηκαν όπως ο Γιάννης Αγιάννης από τον Ιαβέρη, από τις περισσότερες κυβερνήσεις της μεταπολιτευτικής Ελλάδας, κατάφερε το θαύμα.
Ήταν, είναι, και θα είναι πρώτοι των πρώτων. Σε πείσμα αυτών που επιθυμούν να τους χρησιμοποιήσουν ως αποδιοπομπαίο τράγο προκειμένου να εφαρμόσουν τις μικροπολιτικές τους, εκείνοι συνεχίζουν και μεγαλουργούν.
Πλέον, δεν είναι μόνο οι κυβερνήσεις οι οποίες κατατρέχουν τους εφοπλιστές. Είναι και οι νέοι κανονισμοί. Αυτοί που δειλά δειλά ξεκίνησαν πριν από πολλά χρόνια και έχουν φτάσει πλέον να απαιτούν συμμόρφωση που μεταφράζεται σε κόστος εκατοντάδων εκατομμυρίων για τους μεγάλους στόλους. Είναι οι κανονισμοί αμείλικτοι. Τα πλοία για να μπορούν να πλέουν στις θάλασσες θα πρέπει να τους εφαρμόσουν κατά γράμμα και σύμφωνα με το χρονοδιάγραμμα.
Οι νέες τεχνολογίες έχουν μπει για τα καλά στο παιχνίδι. Κάποιοι βιάζονται να δουν ένα πλοίο χωρίς καπετάνιο. Άλλοι πάλι θα ήθελαν να γίνονται όλα από το γραφείο, αλλά δεν μπορούν να σκεφτούν ένα πλοίο χωρίς πλήρωμα. Και όταν λέμε πλήρωμα φυσικά αναφερόμαστε μόνο στον παράγοντα άνθρωπο. Υπάρχουν και αυτοί που είναι απαισιόδοξοι και θεωρούν ότι οι νέες τεχνολογίες δεν θα βρουν πεδίο εφαρμογής ούτε στην επόμενη εικοσαετία.
Πρόσφατα πραγματοποιήθηκαν δύο Ελληνικά ναυτιλιακά συνέδρια, το ένα στην Ύδρα, ( 9ο Ναυτιλιακό Συνέδριο Ύδρας) και το άλλο στην Χίο (Navigator Shipping forum Weekend).
Και τα δύο εκτέλεσαν την αποστολή τους στο ακέραιο. Το αποτέλεσμα των δύο συνεδριών θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι οξύμωρο αλλά παράλληλα με δόσεις ρεαλισμού. Όλοι οι εξέχοντες ομιλητές τόνισαν το μεγαλείο της ελληνικής ναυτιλίας, την μοναδικότητα αυτή που έχουν οι Έλληνες να τα καταφέρνουν πάντα στα δύσκολα, πως περνούν πάντα μέσα από το μάτι της βελόνας, το μείγμα για να γίνεις όχι μόνο καλός εφοπλιστής αλλά και καλός επιχειρηματίας.
Κακά τα ψέματα η ναυτιλία αλλάζει. Οι νέες τεχνολογίες, οι κανονισμοί, το ανθρώπινο δυναμικό, η εκπαίδευση, τα στελέχη γραφείου, τα πληρώματα, βρίσκονται σε μία διαρκή αλλαγή. Η Ναυτιλία από εδώ και στο εξής εισέχεται σε μία διαδικασία, “Δια βίου μάθησης” για τον κάθε ένα που ασχολείται ή θέλει να ασχοληθεί με αυτήν. Ο ανθρώπινος παράγοντας παρεμένει ακλόνητη αξία για τη Ναυτιλία. Πλέον δεν είναι μόνο ο πλοιοκτήτης. Τα νέα παιδιά που στρέφονται στην Ναυτιλία, δεν αρκεί να έχουν να έχουν μόνο γνώσεις. Χρειάζεται ένα μείγμα γνώσης και ισχυρής προσωπικότητας για την επιτυχία.
Άραγε πως θα είναι το πλοίο του μέλλοντος; Οι απόψεις διίστανται. Οχι unmmanned ships αλλά τεχνολογικά πολύ προηγμένα, ο άνθρωπος είναι άρρηκτα δεμένονος με το βαπόρι, μείγμα συμβατικών πλοίων είναι το μέλλον, όχι αυτόνομο το πλοίο γιατί τον άνθρωπο δεν μπορεί να τον αντικαταστήσει καμία τεχνολογία. Ο άνθρωπος δεν είναι φτιαγμένος να αναλύει προβλήματα, αλλά να τα λύνει.
Το σίγουρο είναι ότι η Ναυτιλία επανεκκινείται. Κάνει ένα δυνατό #restart προκείμένου να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα ενώ παράλληλα δεν θα χάσει τις παραδοσιακές της αξίες, εκείνες που την έφτασαν εδώ. Η επιστροφή στις αρχέγονες και παραδοσικές αξίες της ναυτιλίας, μπορεί να συνδυαστεί κάλλιστα με τις νέες τεχνολογίες. Επιστροφή λοιπόν στις Ναυτικές μας ρίζες, με μείγμα τεχνολογίας και γιατρό τον άνθρωπο. Η Ναυτιλία μας αλλάζει, κάνει #restart χωρίς να αλλοιωθεί ο χαρακτήρας και οι αξίες της. Αυτό είναι το μεγαλείο της Ελληνικής Ναυτιλίας.
Νίκος Κ. Δούκας