Ο Άνθρωπος που δημιούργησε μια Ναυτιλιακή Αυτοκρατορία και συνέβαλε στην άνοδο του Ναυτιλιακού Τουρισμού.
Γιά τόν Ἀντώνη Λελάκη, τόν χαλκέντερο αὐτόν Ἓλληνα ἐφοπλιστή τῆς Ἀκτῆς Μιαούλη καί δυναμικό ξενοδόχο, δέν ὑπῆρχαν οἱ λέξεις < ἀδύνατον> καί <ἂλυτο πρόβλημα>. Ὃλα γι᾽ αὐτόν μποροῦσαν νά γίνουν καί ὃλα τά ἐμπόδια νά ξεπερασθοῦν. Καί ὂντως, ξεπέρασε πολλά προβλήματα, ἀλλά ἡ μοῖρα τοῦ ἒπαιξε ἂσχημο παιχνίδι.
Ὃταν ἀποφάσιζε νά κάνει μία ναυτιλιακή ἐπένδυση, τίποτα δέν μποροῦσε νά τόν σταματήσει. Τόν θαύμαζα, μιᾶς καί ἦταν καλός μου φίλος, γιά τήν εὐστοχία στίς ναυτιλιακές του ἐπιλογές καί ἐπενδύσεις, τήν ταχύτητα λήψεως ἀποφάσεων, τήν εὐστροφία τοῦ μυαλοῦ του στήν ἐπίλυση ὁποιουδήποτε προβλήματος καί στό πάθος του γιά δημιουργία.
Δέν ἦσαν λίγοι οἱ συνάδελφοί του πού τόν ζήλευαν, ὂχι μόνο ἐπειδή ἦταν αὐτοδημιούργητος - ξεκίνησε ἀπό πλοίαρχος τοῦ Ἐμπορικοῦ Ναυτικοῦ - ἀλλά καί ραγδαίως ἀνερχόμενος. Σπάνια Ἓλληνας ἐφοπλιστής εἶχε τήν στόφα τοῦ Ἀντώνη Λελάκη, ὁ ὁποῖος ἒγινε παγκοσμίως γνωστός, τόσο γιά τόν ἀξιόλογο στόλο πού δημιούργησε καί διαχειρίσθηκε, ὃσο καί γιά τήν διάκρισή του στόν ξενοδοχειακό τομέα, πού συνδεόταν κυρίως μέ τήν κρουαζιέρα.
Τό πολυτελές μέ ξυλεπενδύσεις γραφεῖο του στήν καρδιά τοῦ ναυτιλιακοῦ Πειραιᾶ, στό μέγαρο Λάλη (Ἀκτή Μιαούλη 51), ἦταν γεμάτο μέ βυζαντινές εἰκόνες καί μοντέλα πλοίων. Κυρίαρχη θέση εἶχε μία μεγάλη εἰκόνα τοῦ Ἁγίου Νικολάου. Βαθειά θρησκευόμενος καί ὑποδειγματικός οἰκογενειάρχης, ὃπως ἦσαν ὃλοι οἱ μεγάλοι Ἓλληνες καπεταναῖοι αὐτοδημιούργητοι ἐφοπλιστές, ὁ Ἀντώνης Λελάκης μιλοῦσε μέ πειστικότητα, ἀποφασιστικότητα καί ἐπιχειρηματολογία. Γεννήθηκε τό 1938 στό χωριό Σκοπή τοῦ δήμου Σητείας Κρήτης καί, ἀφοῦ τελείωσε τίς γυμνασιακές του σπουδές, διάλεξε τό ἐπάγγελμα τοῦ πλοιάρχου φοιτῶντας στήν Σχολή Ἐμποροπλοιάρχων Ἀσπροπύργου, μαθαίνοντας ταυτόχρονα ἂπταιστα τήν ἀγγλική γλῶσσα, τήν γλῶσσα τῆς ναυτιλίας.
Ο Αντώνης Λελάκης με τον δημοσιογράφο Κώστα Δούκα
Πρωτομπάρκαρε μέ τό πλοῖο <Ἂνδρος Τρέϊντερ>, σάν δόκιμος πλοίαρχος, ταξιδεύοντας συνεχῶς ἐπί 52 μῆνες μέ διάφορα πλοῖα πάντοτε τῆς ἲδιας ἑταιρίας, τῆς Orion Shipping τοῦ Γουλανδρῆ. Μαθαίνοντας γρήγορα τά μυστικά τοῦ ἐφοπλιστικοῦ ἐπαγγέλματος, καί ἐνῶ ἀκόμη ἐργαζόταν ὡς πλοίαρχος, ἀγόρασε τό πρῶτο του πλοῖο, τό 3.500 τόννων, ξεκινῶντας ἒτσι τήν ἐφοπλιστική του σταδιοδρομία. Γρήγορα ὁ στόλος του αὐξήθηκε, μέ τήν γνωστή μέθοδο τῶν ἀγοραπωλησιῶν πλοίων ἀνάλογα μέ τήν πορεία τῆς ναυλαγορᾶς, καί ὁ Λελάκης βρέθηκε μέ εὐμεγέθη στόλο, πού τόν ἒκανε παγκοσμίως γνωστό, μέ ἰδιόκτητα γραφεῖα στόν Πειραιᾶ, στό Λονδίνο καί στήν Νέα ῾Υόρκη.Τό 1986 ὁ ὃμιλος πλέον Λελάκη νοίκιασε ἀπό τό κράτος γιά 8 χρόνια τά Ναυπηγεῖα Χαλκίδος, μεταφέροντας διά ρυμουλκήσεων ἡμιτελῆ κελύφη πλοίων ἀπό τό Κόντινεντ (Γκντάνσκ), πού ὁλοκλήρωνε σέ πολυτελῆ κρουαζιερόπλοια, ἐνῶ συγχρόνως ἐξυπηρετοῦσε καί τίς ναυπηγοεπισκευαστικές ἀνάγκες ἂλλων Ἑλλήνων ἐφοπλιστῶν. Ἂρχισε νά συνδυάζει τίς κρουαζιέρες μέ τήν δημιουργία ξενοδοχειακῶν μονάδων. Τό πρῶτο ξενοδοχεῖο μεγάλων διαστάσεων ἂρχισε νά κατασκευάζεται στόν Μακρύ Γιαλό τῆς Σητείας (Scandwind), πού δυστυχῶς δέν ὁλοκληρώθηκε ποτέ, καί τό δεύτερο ξενοδοχειακό συγκρότημα Mira-Mare Olympia στήν περιοχή Πύργου Ἠλείας, πού ἀνῆκε στήν οἰκογένεια Ὠνάση.
Ὁ Ἀντώνης Λελάκης, καθώς ἀγαποῦσε ἰδιαίτερα τήν Ἑλλάδα, εἶχε ἓνα ὂνειρο. Ἢθελε νά ἀναδείξει τήν Κρήτη, μέ τήν δημιουργία ὑπερπολυτελοῦς ξενοδοχείου, σέ κέντρο προσέλκυσης τουριστῶν ὑψηλοῦ εἰσοδήματος στόν κόλπο τῆς Σητείας, ἀλλά καί σάν τόπο προσελκύσεως ἐπενδύσεων. Ἀλλά ἡ ἀκαταμάχητη ἑλληνική γραφειοκρατεία καί τά ἀλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντα, φρέναραν τήν προσπάθειά του. Τό πολυτελές ξενοδοχεῖο ἒμεινε ἓνα φάντασμα μέ σκελετό μπετόν, διότι οἱ ἁρμόδιες ἀρχές καί ὑπηρεσίες ἀμφισβήτησαν τήν στατικότητα τοῦ μεγάρου καί δέν ἐξέδωσαν τίς ἂδειες.
Ὁ Λελάκης θά εὓρισκε τρόπο νά λύσει τά προβλήματα, διότι γι᾽ αὐτόν, ὃπως εἲπαμε, δέν ὑπῆρχε ἂλυτο πρόβλημα, ἀλλά τόν πρόλαβε ὁ θάνατος σέ ἡλικία μόλις 76 ἐτῶν καί ἀφοῦ προηγουμένως ἒχασε ἀπροσδόκητα ἓνα άπό τούς γιούς του, κάτι που τόν τσάκισε κυριολεκτικά.
Ὡστόσο πρόλαβε νά δημιουργήσει μία ναυτιλιακή αὐτοκρατορία μέ σκάφη ξηροῦ φορτίου, τάνκερς καί ἂλλα εἰδικευμένα πλοῖα. Ἀσχολήθηκε με πάθος καί μέ τήν κρουαζιέρα, μέ τήν ἑταιρία του νά εἰσέρχεται ὡς πρώτη ἑλληνική ναυτιλιακή ἑταιρία στό Χρηματιστήριο τῆς Νέας Ὑόρκης. Ταυτόχρονα εἶχε προλάβει νά δημιουργήσει σειρά ξενοδοχείων στήν Ρόδο, πού ἀγάπησε πάρα πού, διαμένοντας ἐκεῖ γιά μακρό χρονικό διάστημα, στήν Κῶ, στήν Κέρκυρα, ἐνῶ δημιούργησε καί δύο σαλέ στήν Ἑλβετία. Καί ὁ θάνατος τόν βρῆκε ἐκεῖ <ἐξ ἁλός> (ἐκτός θαλάσσης) ὃπως λέει ὁ Ὃμηρος γιά τόν Ὀδυσσέα, ὃπου θά πήγαινε, κατά τήν μαντεία τοῦ Τειρεσία, στήν <χώρα τῶν ἀναλάτων ἀνθρώπων>. Στήν Ἑλβετία εἶχε πάει γιά νά ἐπιβλέψει τήν πρόοδο τῶν ἐργασιῶν στά σαλέ. Τήν νύκτα κοιμήθηκε, ἀλλά δέν ξύπνησε ποτέ. Ἦταν Νοέμβριος του 2012.
Ἡ Σητεία τόν ἒκλαψε.
Ἡ Ἀκτή Μιαούλη τόν ἒχει ἢδη ξεχάσει πρό πολλοῦ. Ὂχι ὃμως καί οἱ στῆλες αὐτές, πού περιγράφει τούς pioneers Greeks shipowners τῆς Ἀκτῆς Μιαούλη, αὐτούς πού δημιούργησαν τίς στέρεες βάσεις γιά τό σύγχρονο καί μεγάλης διάρκειας ναυτιλιακό θαῦμα παγκοσμίως, πού ξεκίνησε ἀπό μερικούς φλογερούς δημιουργούς ἀπό τόν κεντρικό Πειραιᾶ, πού κι αὐτοί ξεκίνησαν ἀπό τά νησιά τους σάν καραβοκύρηδες, γιά νά γίνουν tycoons μέ παγκόσμια ἀναγνώριση.
O ΕΠΙΝΕΙΟΣ